Langer Islands Hans
เกาะเล็กเกาะน้อย Langerhans เป็นกลุ่มเล็ก ๆ ของเซลล์ในตับอ่อนที่ปรากฏในแผ่นเล็ก ๆ แต่ละกลุ่มแตกต่างกันในรูปร่างและฟังก์ชั่นจากเซลล์อื่น ๆ เขาเป็นนักวิทยาศาสตร์ชาวเยอรมัน Paul Langerhans นักวิทยาศาสตร์ด้านการชันสูตรและโรคในปี ค.ศ. 1869 ผ่านกล้องจุลทรรศน์ ตอนนั้นเขาอายุ 22 ปี
เกาะ Langer-Hans คิดเป็น 1-2% ของตับอ่อนโดยมีมวลรวม 1-1.5 กรัม จำนวนเกาะเหล่านี้ในตับอ่อนของมนุษย์นั้นอยู่ที่ประมาณ 1 ล้านตัวโดยแต่ละเกาะมีเส้นผ่านศูนย์กลาง 0.2 มม. ซึ่งแยกได้จากเนื้อเยื่อตับอ่อนที่มีเนื้อเยื่อเป็นเส้นใยสูง
ประเภทของเซลล์ของ Langer Islands Hans
เซลล์อัลฟ่า
เซลล์เหล่านี้หลั่งฮอร์โมน“ leukagon” ซึ่งทำงานเพื่อปล่อยกลูโคสที่เก็บไว้ในกล้ามเนื้อและตับเพื่อเพิ่มระดับน้ำตาลในเลือดเพื่อให้ครอบคลุมความต้องการของร่างกายของน้ำตาล (กลูโคส) เซลล์อัลฟ่าแสดงถึงประมาณ 15-20% ของหมู่เกาะ Glucagon ถูกจัดเรียงเมื่อเซลล์ของร่างกายต้องการพลังงานเมื่อระดับน้ำตาลในเลือดต่ำกว่าระดับต่ำสุด น้ำตาลในเลือดเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาหลักสำหรับการหลั่งกลูคากอนของเซลล์เหล่านี้ (Langerhans)
เซลล์เบต้า
การหลั่งอินซูลินซึ่งเป็นฮอร์โมนที่หลั่งออกมาหลังจากรับประทานอาหารและการดูดซึมน้ำตาลและแป้งในระบบย่อยอาหาร กลูโคสในเลือดสูงหลังจากการรับประทานและการดูดซึมเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาหลักสำหรับการหลั่งฮอร์โมนอินซูลินจากเกาะ Langerhans
อินซูลินช่วยลดน้ำตาลในเลือดเนื่องจากเป็นสารกระตุ้นผนังเซลล์ กล่าวอีกอย่างหนึ่งก็คือมันกระตุ้นผนังเซลล์รับกลูโคสจากเลือดเพื่อเข้าสู่เซลล์เพื่อทำปฏิกิริยาออกซิเดชั่นของกลูโคสสำหรับพลังงาน เซลล์เหล่านี้ก่อตัวประมาณ 65-80% ฮันส์
เซลล์เดลต้า
พวกเขาเป็นเซลล์ที่หลั่ง“ somatostatin” ซึ่งเป็นฮอร์โมนที่ช่วยลดการทำงานของระบบทางเดินอาหารในลำไส้และกระเพาะอาหาร
เซลล์ (PP = polypeptide)
เซลล์ที่หลั่งโปรตีนตับอ่อนเรียกว่าโพลีเปปไทด์ซึ่งควบคุมการทำงานของตับอ่อนเช่นเดียวกับควบคุมการเก็บไกลโคเจนในตับ
เซลล์เอปไซลอน
Gherlin เป็นฮอร์โมนตัวแรกที่ควบคุมความหิวได้ถูกค้นพบในปี 1999 ส่วนที่เล็กที่สุดของเกาะคือ 1 เปอร์เซ็นต์หรือน้อยกว่าของเซลล์เกาะทั้งหมด